Wat een gestress...

Vandaag is de dag met stress begonnen. Jullie vragen zich waarschijnlijk af waarom… Ik ben vanochtend druk bezig geweest om concertkaartjes te bemachtigen en het is me gelukt. Yeahhhh! We gaan op 15 juni naar een concert van The Eagles, Keith Urban en de Dixie Chicks in Washington DC. Ze gaan gezamenlijk op tournee in juni en doen ook Washington aan. Echt zo'n megaconcert. Gaaf hè! Alle artiesten vinden we super...! Van de 3 gaat mijn voorkeur uit naar Keith Urban. We zijn al wel eens naar een concert van hem geweest. Dat was toen in Duitsland. Daar deed hij een ‘club tour’. Een klein zaaltje, goed om 1000 mensen kwijt te kunnen. Dat was natuurlijk helemaal super, want wij hadden erg goed zicht op hem en wat kan die man zingen. Er was een hele leuke interactie met hem en het publiek. Hij gaf me nog een knikje en een knipoog, ook al zegt John dat ik dat helemaal verkeerd heb gezien, hahaha. Dat zal in Washington wel heel anders zijn. We zijn al wel eens vaker naar zo’n groot concert in Amerika geweest (Kenny Chesney, met als voorprogramma Leann Rimes, Brooks & Dunn, Gary Allen en Big & Rich). Dat was ook super, maar de artiesten stonden toch best ver weg. Ach, soms gaat het ook om de sfeer. Nu gaan we naar een baseball stadium. Die is nog wel groot, maar wel veel kleiner als het M&T Bank Stadium in Baltimore.

Om nog even terug te komen op het gestress… Ik vind het altijd wel een hoop gedoe om kaartjes te kopen. Want wat 'popt' er op...zijn dit goede stoelen...snel op de map van het stadium kijken, welk vak is het, zal ik deze doen of toch maar niet. Wat als er betere stoelen komen? Elke keer als je weer opnieuw gaat zoeken, dan moet je ook weer nieuwe wachtwoorden invullen…pfff. Toch maar weer opnieuw proberen en je hebt telkens 1,5 minuut om een beslissing te nemen. Meestal open ik twee pagina's, zodat ik continue van de ene pagina naar de andere kan switchen. Uiteindelijk heb ik toch maar een keuze gemaakt en dan heb je weer 3,5 minuut om al je gegevens in te voeren...zucht...stress, maar dan heb je ook wat. Het begint om 5 uur 's middags en het gaat door tot laat in de avond. Ik heb er nu al zin in!

De Dixie Chicks treden voor het eerst weer op sinds 4 jaar. In 2003 kwam het trio in opspraak toen Natalie Maines (één van de zangeressen) tijdens een concert in Londen verkondigde zich te schamen omdat president George W. Bush, net als zij, uit Texas kwam. Hierop volgde een boycot van hun muziek in de Verenigde Staten. Daarvoor waren ze Amerika's best verkopende vrouwelijke muziekgroep. De impact en nasleep van deze uitspraken zijn gedocumenteerd in ‘Shut up and sing’. Deze documentaire gaat over het proces waar ze zich doorheen moesten vechten en over de manier hoe ze zijn behandeld door media, overheid en fans. Die film heb ik gezien en ik vond het indrukwekkend. Hun CD ‘Taking the long way’ is geïnspireerd door de moeilijke periode waar zij in terecht zijn gekomen. Voor deze CD hebben ze 5 grammy’s gewonnen en terecht! Ik ben wel benieuwd hoe zij ontvangen worden door het publiek.

We hebben van alle artiesten de CD’s, dus de teksten ken ik al. Ik heb medelijden met degene die naast mij zit (behalve John dan, die is het wel gewend). Ik zing altijd mee met een concert en blijf het liefst ook niet zitten. Ik hoop dat wij een vak hebben die lekker enthousiast is en ook eens gaat staan en lekker gaat bewegen op de muziek. We gaan het meemaken!