Dagje Cherry Blossoms in DC

Aangezien John nog in Nederland zit en het gisteren een mooie zonnige dag was, ben ik er in mijn uppie op uit getrokken. Ik wilde graag naar de Cherry Blossoms. Hoewel deze nog niet de piek hebben bereikt, wat betreft de bloei, vond ik het wel leuk om eens een kijkje te gaan nemen. Ik kon een paar dingen doen; of met de auto naar DC rijden en de auto bij Hains Point parkeren, of naar de parkeergarage van John zijn werk rijden en de auto daar parkeren en de metro pakken, of de auto bij het metrostation van Falls Church wegzetten. Ik heb uiteindelijk voor de laatste optie gekozen. De optie om naar DC te rijden, zou betekenen dat ik heel erg vroeg mijn bed uit moest en daar had ik niet zo veel zin in. Bij het metrostation van Falls Church is het in het weekend gratis parkeren. Na ’s ochtends eerst wat met John gemaild te hebben vertrok ik richting Falls Church. Daar heb ik de metro gepakt naar Smithsonian Station. Dit metrostation ligt het meest gunstig t.o.v. de Cherry Blossoms. Het was aardig druk in de metro en hoe dichter ik bij DC kwam hoe drukker het werd. Logisch, want het Cherry Blossom festival trekt dagelijks duizenden mensen. In de metro stonden ook veel mensen met vliegers. Een mevrouw die naast mij zat vroeg aan één van die mensen of er nog meer te doen was die dag. Het bleek dus dat er ook een kite (vlieger) festival was; het Smithsonian Kite Festival. Dat vond ik wel leuk om te horen, want het zou betekenen dat ik nog meer leuks te zien kreeg. Achteraf blijkt dat dit de 44e keer was dat het georganiseerd werd.

Van de metro ben ik naar de Cherry Blossoms gelopen. Het was megadruk, maar wat wil je met twee festivals. De bloesems zijn nog niet helemaal uitgekomen, maar het gaf me wel een goede indruk hoe het er straks uit ziet als alles in bloei staat. Ik heb mijn fototoestel tevoorschijn gehaald en ben onder de bloesems door naar het Jefferson Memorial gelopen. Onderweg natuurlijk de bloesems gefotografeerd en de mensen om mij heen. Het nadeel is als je met een digitale spiegelreflexcamera en een grote lens erop loopt, dat mensen continue vragen of je van hun (met hun eigen toestel natuurlijk) een foto wil maken. Dat wil ik best een paar keer doen, maar ik had al meer foto’s van de mensen gemaakt, dan ikzelf aan fotograferen was. Toen heb ik maar een paar keer vriendelijk nee gezegd, want je kunt op een gegeven moment bezig blijven. Ik was daar op de eerste plaats voor mijn eigen plezier. De meeste begrepen het wel en zochten een ander ‘slachtoffer’ op.

Van het Jefferson Memorial ben ik weer teruggelopen richting het Washington Monument. Daar waar ik normaal het gras zie liggen, zag ik nu alleen maar mensen. Ze waren aan het vliegeren of hadden zich ‘geparkeerd’ op het gras. Wat een bedrijvigheid allemaal, maar ik heb er van genoten. Ik heb nog nooit zo veel vliegers in de lucht gezien. De één nog mooier als de andere. En de één kon het ook beter als de andere. Het was een mooi schouwspel om te zien, hoe soms de samenwerking er aan toe ging. Het liep niet altijd vlekkeloos. De één moest het touwtje vasthouden en de ander moest dan gaan rennen om de vlieger in de lucht te krijgen. Ik heb veel vliegers in de lucht gezien, maar ook veel vliegers die een duik namen linea recta naar de grond. En dan maar weer opnieuw proberen…hahaha. Ik kon er er wel van van genieten. Naast deze kleine vliegers gingen er ook hele grote professionele vliegers de lucht in. Ik heb Nemo (van Disney), draken, vissen en nog veel meer figuren in de lucht gezien. Het was een mooi spektakel.

Ik heb daar een tijdje rondgelopen, foto’s gemaakt, even uitgerust op een bankje en ben toen naar Capitol Hill gelopen. Ik had gehoopt dat de tulpen daar al in bloei zouden staan, maar dat was helaas nog niet het geval. De tulpen hebben nog een paar warme dagen nodig en daarnaast waren ze afgeschermd met een hekje van gaas. Het was inmiddels al 4 uur en ik vond het wel weer welletjes. Ik heb echt veel gelopen die dag en met een zware fototas om je nek is het na een paar uur niet meer zo comfortabel. Op naar de metro dan maar en wat ik al verwachtte werd werkelijkheid. Super druk natuurlijk. Het was proppen in de metro, echt soms kon er echt niemand meer bij. Naarmate de metro dichter bij Falls Church kwam, des te rustiger het werd in de metro. Ik kon zelfs weer even gaan zitten en mijn voetjes waren daar echt aan toe. Eenmaal aangekomen ben ik weer huiswaarts gereden en na een leuke, maar vermoeiende dag ben ik na het eten lekker op de bank geploft en ben niet meer overeind gekomen.

Voor alle foto's van mijn dagje in DC klik hier.