De avond valt en ...

Al vroeg worden wij wakker. Dat is ook niet zo gek, want we lagen er gisteren al op tijd in. Daar was een reden voor; we gaan even terug naar gisteren… Nadat we om 12 uur weer stroom hadden zijn we na een lekker ontbijtje met koffie weer naar buiten gegaan. Er was inmiddels aardig wat sneeuw bijgekomen en de oprit lag weer helemaal bedekt met een dikke laag! Schuiven lukte al niet meer, dus het zou een zware klus worden. John begon met goede moed. We hadden in de garage muziek opgezet. A.s. zaterdag hebben we ons carnavalsfeestje, dus de party CD ging op.



Het waaide flink en we hoorden overal takken breken. Bij de achterburen ging een halve boom naar beneden. De sneeuw was zo zwaar geworden, dat de bomen en takken het niet meer kunnen dragen en afbreken. John is een hele dag bezig geweest. En dat met een simpele sneeuwschuiver. Niks elektrisch, geen snowblower (helaas). Eigenlijk was het niet om te doen. Hij was dan ook helemaal stuk aan de einde van de dag.

Het was inmiddels vijf uur en met het vallen van de avond, viel alles uit. Geen licht in de garage, geen muziek….het zal toch niet waar zijn hè! Weer geen stroom! Waarom net nu! We moesten nog gaan eten en we koken hier elektrisch….ja, dan houdt het al snel op! Oké, John, de ‘robinson’ van ons twee, bedacht een oplossing. We hebben van die Au Bain Marie schalen met gelbranders. Die hebben we gepakt om de ‘Pulled Pork’ in op te warmen. Het duurt wel even, maar het werkt wel. Ik had wat kaarsen en theelichtjes opgezocht om wat licht te maken. Het huis koelde wel snel af en oh, wat had ik het koud. Met een muts op, beenwarmers en een extra trui hebben we toch nog iets warms kunnen eten. Niet echt charmant, maar wel romantisch...voor even dan.

Het was ondertussen al kwart over negen en nog steeds geen stroom. Wat te doen met de vriezer en koelkast. De Au Bain Marie schalen zijn echt superfunctioneel! We hebben daar o.a. het ingevroren vlees, brood en andere etenswaren uit de vriezer ingelegd. Met de deksel er op en wat extra tape zodat de dieren uit de omgeving er niet bij konden, was het een prima oplossing. We hebben de schalen buitengezet, waar het al -11 graden was. We hebben vervolgens wat bakken sneeuw in de koelkast gezet om dat gedeelte een beetje koel te houden. Daarna zijn we maar naar bed gegaan, want om half 11 was het best koud beneden.
John had zijn lamp op het nachtkastje aangedaan. Zo wisten we tenminste wanneer de stroom weer terug was. Om precies te zijn, half twee vannacht. John is er nog uitgegaan en heeft beneden gecheckt of er geen apparaten meer aanstonden.

Terug naar vanochtend… buiten schijnt de zon en de lucht is strak blauw gekleurd. Prachtig om te zien, zeker met de witte besneeuwde takken geeft het een mooi contrast. Gauw naar beneden en de dag beginnen met een gebakken eitje, een jus d’orange en een vers bakje koffie. Nu maar van genieten, want we zijn er inmiddels achter dat het ook zo gebeurd kan zijn. Ondertussen kijkt John naar onze geïmproviseerde vriezer. Die heeft zijn werk goed gedaan. Alles is nog goed bevroren en we halen alles weer naar binnen. Onze vriezer is ook weer goed op temperatuur, dus we kunnen alles weer gaan inruimen.

Het zou een mooie dag zijn om er op uit te gaan, maar helaas zijn wij nog ingesneeuwd. De straat is bedekt met een dikke laag sneeuw, zo’n 75cm sneeuw. We hebben het even opgemeten, want John stond tot aan zijn heupen in de sneeuw. Op Dulles Airport was 32.4 inch gevallen, oftewel 82 cm. Wij zitten op een klein kwartiertje rijden daar vandaan, dus dat komt wel overeen met wat er bij ons is gevallen. Op Reagan National Airport is er 17.8 inch (45 cm) gevallen. Dat is nogal een verschil. Maar het blijft natuurlijk veel. Obama sprak daarom ook van een "Snowmageddon". De sneeuwschuivers rijden af en aan, maar alleen op de doorgaande wegen. Daar ligt nu de prioriteit. Onze buurtbewoners hebben geen contract met de particuliere bedrijven die komen sneeuwruimen, dus we kunnen alleen maar toekijken hoe ze aan de andere kant van de weg er wel op uit trekken. Daar is wel een saamhorigheidsgevoel en heeft iedereen bijgedragen in de kosten! Het enige wat wij kunnen doen is afwachten…

We gaan wel lekker naar buiten, want het is te mooi om binnen te blijven. We hebben er tot nu toe alleen maar last van gehad, dus het wordt tijd dat we gaan genieten van de sneeuw. Alles staat wel standby…de Au Bain Marie schalen, de kaarsen, de zaklampen, want je weet het maar nooit. Tja…. Amerika, het land van de onbegrensde mogelijkheden…als je stroom hebt tenminste!