Gearriveerd!

Ik heb eindelijk even tijd kunnen vrijmaken om weer eens iets op mijn blog te schrijven. We zijn inmiddels gearriveerd in de USA. Afgelopen dinsdag was de dag van vertrek. Samen met de ouders en 4 koffers, 2 kennels met onze katten Jamie en Esmee, rolkoffertjes als handbagage op naar schiphol. Na het inchecken en 'inleveren' van de katten...jeetje, dat was best heftig, die arme poezen, wat doen we ze aan..., zijn we koffie gaan drinken met mijn oudes en de moeder van John. Iedereen zag tegen het afscheid op, maar het moest er een keer van komen. Het afscheid was heftig. Iedereen was in tranen en het gaat ons aan het hart om ze 'achter te laten'. We hebben net zo lang naar elkaar gezwaaid, totdat we door de paspoortcontrole waren en toen was het afscheid definitief. Nou ja, voor even dan. Ons eerste bezoekje aan Nederland staat gepland in februari of maart. Maar toch, het blijft afscheid nemen, want je bent 8 uur vliegen van elkaar verwijderd.

De vlucht was zo anders, dan we gewend zijn, want je gaat met een andere intentie weg. We hebben een boekje meegekregen en die mochten we pas in het vliegtuig lezen. Familie en vrienden hebben allemaal iets liefs geschreven, dus ja hoor...daar kwamen ze weer; de tranen. Jeetje, wat een impact heeft dit zeg.

Eenmaal aangekomen hebben we de koffers opgehaald en natuurlijk gelijk naar de balie waar we de poezen op konden halen. Jamie (de oudste van 14 jaar) zag er erg slecht uit. Ze was helemaal uitgedroogd en zat te hijgen van de stress. Ze had er duidelijk zichtbaar moeite mee en was helemaal van streek. Ze was zwak en viel steeds om. We kregen allebei weer een schuldgevoel, omdat wij zonodig naar Amerika moeten is het beestje helemaal de weg kwijt. Wij dachten echt dat ze de nacht niet ging halen. Zo erg zag ze er uit. Esmee was ook uit haar doen, maar ik had het gevoel dat dat wel goed ging komen. We hebben ze gelijk naar het huis gebracht en zijn spullen voor de poezen gaan halen. Een kattenbak, mandjes, voer, etc. Daarna weer terug naar het huis. We hebben ze uit de kennels gehaald en natuurlijk was het allemaal vreemd voor ze, dus echt rustig waren ze nog niet. Wij zijn uiteindelijk weggegaan, want wij zitten voor twee weken in een hotel. Ik vond het niet makkelijk om ze daar achter te laten, zeker niet met de conditie van Jamie. Maar ja; ik denk dat rust toch even het beste is voor ze.

Nu gaan we elke dag naar de poezen en gisteren vond ik Jamie al een stuk opgeknapt. Ze is en blijft een oude poes en ze is mager en snel moe, maar dat was ze thuis (in Nederland) ook. We laten ze rustig wennen aan de omgeving en geluiden van het huis. Voor ons is het ook allemaal een beetje vreemd. We slapen in een hotel en zijn nu druk op zoek naar een auto. We hebben voorlopig voor twee weken een auto gehuurd, maar het zou fijn zijn, als we op korte termijn een geschikte auto kunnen vinden. John zit nu in het huis. Hij zit te wachten op iemand die het gas weer komt aansluiten. De elektriciteit is ook al geregeld. Ach, we hebben nog zo veel te doen.

Vanavond zijn we uitgenodigd bij Patty en Timo (een collega van John) voor een Halloween Party. Daar heb ik zin in; zie ik eindelijk de club die hier momenteel zit. Sommige heb ik al eens gezien en sommige zijn nieuw voor mij. Een leuke gezellige afleiding, want in een hotel zitten omdat het moet is toch een ander verhaal dan in een hotel zitten als je op vakantie bent.