Een zaterdag met een lach en een traan...

Het is zaterdagavond en we zitten bij mijn schoonmoeder. We hebben net gegeten en ook bij haar konden we niet het geschikte moment vinden om het grote nieuws te vertellen. John begint te vertellen dat hij een nieuwe functie krijgt en dichter bij zijn werk komt te wonen. Dit was het punt, dat mijn ouders het al door hadden, maar mijn schoonmoeder heeft nog niks in de gaten. Ze vraagt of John weer in Breda komt te werken (daar wonen we namelijk vlakbij), maar John moet haar teleurstellen en laat haar weten dat 'dichtbij' in ons geval Amerika is. De feiten kloppen wel; wij gaan dichter bij John's zijn werk wonen. Ik kijk naar de reactie; ik zie een gezicht verstrakken en ze schrikt. Op dat moment weten we, dat ze het schijnbaar helemaal niet verwacht. Het nieuws slaat in als een bom. Hoewel we het er zo vaak over hebben gehad, heeft ze het nooit serieus genomen.

Ik zie een traan, trillende handen en constant krijgen we na een stilte een vraag. "Hoe moet het dan met de poezen..., wat doen jullie met je huis..., voor hoe lang gaan jullie weg...etc". We proberen overal een zo goed mogelijk antwoord op te geven en proberen haar ook de positieve dingen te laten inzien. Dat valt niet mee. Hoewel ze beseft dat dit een mooie kans is voor ons en qua werk zeker voor John, laat ze zich hier niet veel over uit. Het is ook niet leuk dat je kind naar Amerika verhuisd, dat begrijp ik helemaal, maar het is maar voor 3 jaar. Het is niet zo dat we gaan emigreren. John is 41 en ik ben 37; wij hebben een eigen leven. Misschien kost het even wat tijd, maar ik hoop echt dat ze aan het idee kan wennen. Dat ze het er zo moeilijk mee heeft, doet ons natuurlijk ook wel wat!

's Avonds moeten we ook nog naar een tuinfeest. Mijn voornemens om nog niets te zeggen ben ik al snel vergeten. Onze vrienden wisten wel waar wij mee bezig waren en dus komt heel logisch de vraag of we al iets meer weten. Tja, sorry, maar ik kan het niet langer voor me houden en vertel ze het goede nieuws. De reacties zijn ontzettend leuk. Iedereen gunt het ons en zijn allemaal superblij voor ons dat het uiteindelijk toch doorgaat. De één geeft al bijna de bestelling op wat ik moet gaan opsturen vanuit Amerika en de ander belooft langs te komen. Wij zijn blij dat we zulke fijne, goede vrienden hebben. Vrienden met wie wij dit alles kunnen delen en dat de vriendschap die we met elkaar hebben nooit zal verwateren wat de afstand tussen ons ook is.

's Avonds hebben we nog de grootste lol gehad en het werd weer een (Brabants) feestje als vanouds! Een Prosecco, bitterballen, wijntje, pilsje, hapjes, dansen....na een tal van wijntjes en pilsjes uiteindelijk nog de polonaise.... en toen vond ik het wel weer tijd om naar huis te gaan. Het was inmiddels al 04:00 uur! In bed denk ik nog na over de avond en weet dat ik dit soort feestjes nog ga missen.