Nieuwe ramen, Colin Powell en inpakken...

Zaterdag zijn we Patty en Timo gaan uitzwaaien. Voor hun was het de dag van vertrek. De laatste weken hebben ze in het Staybridge hotel gelogeerd. We hadden met nog een aantal Nederlanders daar afgesproken. Michel zou ze wegbrengen naar de luchthaven. Het was dan ook een verrassing voor ze, dat wij daar stonden. Ze vonden het natuurlijk erg leuk. De laatste boodschappen, discountcards etc. werden nog uitgewisseld, maar toen was toch echt het moment dat ze weg moesten gaan. We zijn allemaal naar buiten gegaan en hebben voor de laatste keer afscheid genomen. We hebben we ze met zijn allen uitgezwaaid. Daarna zijn we naar Arnoud en Yolanda gereden voor een borrel. Gewoon gezellig en om nog de verjaardag van Arnoud en Fleur te vieren. Na een heerlijke middag zijn we naar huis gereden.

Vandaag zijn de klusjesmannen weer bezig om de ramen te vervangen. Ze zijn boven op de slaapkamer verder gegaan. Ik heb de mannen gevraagd of ze de ramen in de woonkamer ook nog wilden doen vandaag. Gisteren hebben we namelijk de 'fully loaded' kerstboom verplaatst. Met een paar honderd kerstballen in de boom was dat nog een uitdaging. Maar zonder scherven staat de boom nu een paar meter verwijderd van het raam. Daarom zou het fijn zijn, als ze deze nog even vervangen vandaag. Het zit niet echt fijn zitten met een kerstboom midden in de kamer. Als alles vervangen is, dan kan deze weer terug op zijn plek gezet worden. Ik blijf natuurlijk niet schuiven met die boom. Het is inmiddels lekker koud binnen. Het heeft geen zin om de verwarming aan te zetten, dus met een zakdoek voor mijn loopneus en een extra vest aan is het even doorbikkelen. Maar even weer een bakje koffie pakken. Op het moment dat ik dit schrijf gaan ze beginnen met de ramen in de woonkamer. Gelukkig, want dan kan vanavond alles weer op zijn plek gezet worden. Inclusief de volle kerstboom. Ik hoop dat we nu betere ramen hebben en dat de kou buiten blijft. Helemaal warm zoals in Nederland gaan we het huis niet krijgen, want de huizen zijn hier slecht geïsoleerd. Tenminste ons huis...

Woensdag vertrekken we naar New York. Voordat het zover is, zal er eerst nog ingepakt moeten worden. Wat ga ik allemaal meenemen? Ik ben namelijk niet van het minimalisme wanneer het op inpakken aankomt. Wat resulteert in bergen kleding op mijn bed die ik graag mee zou willen nemen. Wanneer ik ga inpakken kamp ik namelijk altijd met de “what if” gedachte. Want wat als ik nu iets mors op mijn trui of val en mijn broek is vuil. Wat als...wat als...spookt er door mijn hoofd. Keuzes maken vind ik moeilijk, want ga ik voor de zwarte broek of spijkerbroek, mijn grijze trui of gaat toch het vest mee? En dan de laarzen... Je hebt toch echt minstens 3 paar nodig. De stylisch verantwoorde laarzen voor als ik ga shoppen, de superwarme Uggs voor de lange wandelingen en een paar laarzen voor als het gaat sneeuwen. In ieder geval gaan er genoeg dassen en handschoenen mee, want het gaat flink waaien en met een lage temperatuur kan het erg koud worden. Ook wordt er 25 en 26 december sneeuw verwacht. Dat is natuurlijk erg leuk, want wie droomt er nou niet van een witte kerst? Het betekent wel dat als je een hele dag buiten in de sneeuw loopt, tussendoor even droge kleding moet aantrekken. We moeten dus genoeg kleding meenemen. Een goede 'smoes' om toch maar dat extra truitje in te pakken. Uiteindelijk zal blijken dat ik toch weer te veel heb meegenomen, zoals altijd.

John moest nog naar zijn werk vandaag. Zijn laatste dagje en dan heeft hij ook vakantie. Voordat hij naar huis kwam is hij nog even naar de dokter gegaan. Hij had last van zijn schouders en nek. Hij heeft een recept meegekregen en is daarmee naar de apotheek van de Safeway gegaan. Hij moest daar even wachten. Hij zat te wachten op zijn medicijnen toen er een man naast hem kwam zitten. John herkende hem meteen. Het was Colin Powell. Colin Powell is een (gepensioneerd) Amerikaanse militair en Republikeins politicus. Tijdens zijn militaire carrière bracht hij het tot vier-sterren generaal en van 2001 tot 2005 was hij minister van buitenlandse zaken. In 1996 werd hij door de republikeinen gevraagd als presidentskandidaat, maar hij weigerde. John zat daar in zijn militaire tenue en dat trok de aandacht van Colin Powell. Hij herkende het Nederlandse uniform en was daarom benieuwd wat John hier deed. Ze hebben een tijdje zitten praten. Inmiddels was de apotheker klaar met de medicijnen. John heeft hem nog happy holidays gewenst en is toen naar huis gegaan. Na even google te hebben geraadpleegd, blijkt dat Colin Powell op Ballantrae Farm Drive in McLean woont. Zo kom je nog eens iemand tegen...grappig hè!

Overmorgen is het dan zover. Volgens mij is het de 7e keer dat we naar New York gaan. Ik ben de tel al kwijt geraakt, erg hè. De stad gaat me nooit vervelen. Ik kijk er al naar uit om door de straten te wandelen, een museum te bezoeken, de kerstetalages bij Bergdorf and Goodman, Macy's en Saks 5th Ave te gaan bekijken. Natuurlijk een bezoekje aan Brooklyn Diner, Top of the Rock en Central Park. We komen de tijd wel door. Waarschijnlijk komen we zelfs tijd tekort, want we gaan nu maar 5 dagen. Normaal gaan we altijd 8 dagen. Je hoort mij niet klagen hoor, want ik ben al blij met 5 dagen!! Even de stad opsnuiven, genieten van alle bedrijvigheid om ons heen en natuurlijk kerst vieren in the Big Apple. Nog twee nachtjes slapen en dan.... Woensdag met de taxi naar de luchthaven, vliegen met United, daar weer een taxi naar het Hilton New York hotel (zie foto) en dan kan de vakantie beginnen. New York, here we come!

Sneeuw!

Gisteren kwamen ze de ramen vervangen. Tenminste het begin van fase 1. Tot fase 1 behoren de ramen van de slaapkamer, badkamer, woonkamer en keuken. Eigenlijk zouden ze woensdag en donderdag komen, daarna werd het donderdag, vrijdag en maandag en met de laatste wijziging kregen we te horen dat ze aan 2 dagen genoeg hadden en dat de vrijdag zou komen te vervallen. Na al die wijzigingen was dan eindelijk de afspraak gemaakt. Ze kwamen rond een uur of half 10 en begonnen aan de slaapkamer. Er werd gelijk gezegd dat ze alleen de slaapkamer kwamen doen. De reden was dat het zou gaan sneeuwen. Dat schiet zo natuurlijk niet op, maar goed het weer kan je niet veranderen. Ze begonnen aan de voorkant van de slaapkamer waar we 3 ramen hebben. Ondertussen voelden we de kou al naar binnen trekken. Wat wil je? De voorkant was nu helemaal open. De rest van de ramen hebben ze in de garage gezet. We gingen even een kijkje nemen en zagen de keukendeur. Ik was zo blij dat we een nieuwe keukendeur zouden krijgen. Die we nu hebben sluit niet goed af, waardoor er veel kou naar binnen komt. Tot onze verbazing zagen we dat er geen luxaflex tussen de ramen zat. Dat hadden we wel aangegeven. De nieuwe deuren zijn namelijk schuifdeuren en daar kan je geen luxaflex aanhangen. Ik kan je zeggen dat wij hier helemaal niet blij mee waren. We hebben straks niets voor het raam, waardoor we veel inkijk hebben. Wij hebben altijd de zon op die deuren staan. In de winter lekker warm, maar je zit ook in de zon te kijken. Dat is niet fijn als je aan de keukentafel zit. In de zomer wordt dat natuurlijk veel te warm. Ach, het zal weer eens in één keer goed gaan... Na een telefoontje met het bedrijf, kregen we de vertegenwoordiger aan de lijn. Die heeft ons de luxaflex in de ramen zelfs geadviseerd. Die kon zich nu ineens het gesprek niet meer herinneren. Wel het stukje dat de duurdere optie van het soort raam (die uiteindelijk gekozen is) ook beter was. Tuurlijk, daar worden ze zelf beter van. Ik heb zo'n hekel aan mensen die niet eerlijk zijn en niet willen erkennen dat ze een fout hebben gemaakt. Maar goed, een discussie volgde en hij ging het met zijn baas opnemen. Wordt vervolgd dus.

Het begon ondertussen flink door te sneeuwen. Na 2,5 uur was de voorkant van de slaapkamer voorzien van nieuwe ramen. Op foto zie je het resultaat. Hierbij hielden ze het dan ook voor gezien. Zonder iets te zeggen zijn ze vertrokken. John had eerder nog gevraagd of dat ze aan één dag (de maandag) genoeg hadden. Ja hoor, had de monteur gezegd. Ze moeten echter nog 9 ramen en de schuifdeuren plaatsen. Volgens mijn berekeningen hebben ze voor 9 ramen nog zo'n 7 uur nodig en dan heb ik de schuifdeur niet meegerekend. Eerlijk gezegd heb ik niet zo veel vertrouwen dat ze het maandag qua tijd gaan redden, maar we gaan het zien.

Na de flurries (lichte sneeuw) van vorige week, bleef de sneeuw deze keer wel liggen. Het ging best hard. John moest nog naar zijn werk en die is dan ook rond half 1 weggegaan. Het was schijnbaar een chaos op de weg, want hij heeft er 2 uur over gedaan! De eerste keer sneeuw en het is gelijk overal een puinhoop. Scholen zouden eerder dichtgaan en sommige overheidsgebouwen hielden het ook voor gezien. Ik verbaas me er altijd weer over, dat in deze omgeving waar elke winter sneeuw valt er elk jaar zo'n chaos op de weg is. Je zou zeggen dat ze er inmiddels ervaring mee hebben. Ik vind de sneeuw heerlijk en besloot om de oprit sneeuwvrij te maken. Een mooi moment om onze nieuwe sneeuwschep uit te proberen. Daar waar de (schuin)overbuurman met zijn snowblower aan de gang ging, deed ik het op de ouderwetse manier. Het ging overigens prima. Het is zo lekker om buiten bezig te te zijn. Ik weet niet of ik er zo nog over denk als we net zo veel sneeuw krijgen als vorig jaar, maar gisteren had ik er plezier in.

Af en toe ben ik naar binnen gegaan om een bakje koffie te drinken en op te warmen. We hebben voor een boom met besjes staan en de vogels weten dat ook. Ik was koffie aan het drinken en naar buiten aan het kijken. Ineens zat de hele boom vol met vogels. De prachtige Northern Virginia Bluebird zien we nu ook steeds vaker. Zo mooi van kleur. Ik heb gelijk mijn camera gepakt om foto's te maken. De squirrel kwam ook nog even van de besjes snoepen. Zo leuk om te zien. Omdat het bleef sneeuwen, ben ik meerdere keren naar buiten gegaan om sneeuw te ruimen. John zou later thuis zijn, ivm het afscheidsetentje van Timo. Hoewel ik het graag zie sneeuwen, vind ik het altijd wel prettig als iedereen weer veilig thuis is. Ik kon om half 10 opgelucht ademhalen, want zonder problemen was John thuisgekomen.

Voor alle foto's klik hier.

Euhh..Uggs?

Deze keer gaat de blog over mijn aankoop van gisteren. Je gaat het niet geloven, maar ik ben overstag gegaan. Jawel, ik heb mijn eerste onelegante Uggs gekocht. Ik ben gewoon niet gemaakt voor 'koude' winterdagen. Ik heb altijd koude voeten en handen. Aangezien ik wel graag wandel in de winter en we volgende week naar New York gaan, ben ik me gaan verdiepen in de wereld die Uggs heet. Het begon eigenlijk toen ik Uggs moest gaan kopen voor mijn vriendin in Nederland. Ik was het namelijk met het gros van de mensen eens, dat Uggs onelegant zijn. Ik stond toen te wachten tot de verkoper terug kwam met de juiste maat laars. Ik had zo maar eens zin om ze aan te trekken, want waar gaat deze hype nu werkelijk over. Vanaf het eerste moment dat ik ze aandeed, had ik zoiets van: Wow! Zo zacht aan je voeten en zóóó lekker warm. Mmm, best fijn eigenlijk, die Uggs.

Maar goed, verder geen aandacht aan geschonken, totdat de winter hier arriveerde. Na een korte wandeling laatst, merkte ik dat ik in mijn trendy laarzen al snel koude voeten kreeg. Die heeft een leren zool en de kou trekt daar snel in, met als resultaat dat ik al snel ijzige tenen had. Ik moest gelijk weer aan die Uggs denken. Nu wilde ik wel schoenen die lekker stevig zouden zijn en een rubberen zool was ook één van de eisen die ik had. Nog een eis was dat ze een beetje vrouwelijk eruit moesten zien, maar in combinatie met de voorgaande eisen was dat waarschijnlijk niet mogelijk. Of koude tenen, maar wel hip…of onelegant en lekkere warme voeten. De keuze was zo gemaakt. Na wat bezoekjes aan de mall en het surfen op het internet had ik twee laarzen gevonden die in aanmerking kwamen. Eigenlijk ééntje, maar die was wel duurder, dus voor de zekerheid een goedkopere optie erbij gezocht. Ik kan ze beter hier aanschaffen, want ze zijn hier 125 euro goedkoper dan in Nederland. Na wikken en wegen, toch maar voor de iets duurdere gegaan en voìla…hier dan mijn eerste Uggs. De UGG® Australia "Broome II" Riding Boots. Klinkt wel stoer hè?

Het is niet het standaard model, maar wel een hoge laars. De laarzen zijn helemaal gevoerd met schapenwol en ook het voetbed is daarvan gemaakt. Zo lekker zacht en warm. Heerlijk gewoon. Net als in Nederland is hier de hype rondom de Uggs is nog lang niet over. Zeker nu de vorst en de sneeuw weer over het land trekt, wordt er weer massaal geshopt naar Uggs. Ik wilde daarom niet langer wachten en heb ze gisteren aangeschaft. Waarom heb je in godsnaam Uggs? Dat zullen zich veel mensen afvragen. Waarom is altijd een goede vraag. Mijn antwoord is simpel: ik heb snel koude voeten en ik ben toch wel een beetje gevoelig voor trends. Anders droeg ik wel fluorescerende snowboots uit 1982. Of beenwarmers, hahaha. Ook ik loop nu op Uggs. Verbazing, afschuw en het onvermijdelijke oordeel valt je ten deel. Dat je een groupie bent, of een domme meeloper. Ach, dat kan mij niet schelen. En kenden we een aantal jaren geleden alleen nog maar de klassieke Ugg, nu zijn ze er in alle soorten en maten. Voor dames, heren én kids. Er zijn Ugg outdoorboots, hoge hakken laarzen, huisschoenen, sneakers, mocassins, enkellaarzen, snowboots, ja zelfs Ugg babyschoenen zijn er. En voor je koude oren zijn er ook nog bijpassende Ugg oorwarmers. Mijn mede Uggs dragers zullen me wel begrijpen. Vanaf vandaag hoor ik ook bij de Uggs Family. Je vindt ze prachtig of je vindt ze afschuwelijk met een hoofdletter A. De 'grap' UGGly is dan ook snel gemaakt. Maar wat je ook van ze vindt: UGG's hebben de wereld veroverd en ze gaan voorlopig ook niet meer weg. Ik ben helemaal blij met mijn ‘fuzzy wonders’!

Update van de afgelopen dagen

Ik had me voorgenomen om deze week de kerstkaarten de deur uit te doen. Het is altijd best veel werk. Ach, ik had toch niets beters te doen, dus aan de slag dan maar. De kerstkaarten had ik een tijd terug al gekocht. Ik was toen verbaasd over het aanbod van de kerstkaarten. Niet de hoeveelheid, maar naar wie je allemaal een kerstkaart kunt sturen. Naar je kapper, de service provider, naar je manicurespecialist etc. Erg grappig om te zien. Ik moest nog postzegels hebben, dus een bezoek aan het postkantoor was noodzakelijk. Volgend jaar moet ik echt eerder postzegels halen, want in deze tijd is het zo ontzettend druk. Ik moest dan ook aansluiten achter een hele lange rij. Gelukkig zijn het stickers en na een paar minuten plakken, was ik klaar en kon ik de kaarten op de bus doen. Ik heb er nog een paar thuis liggen, maar die kan k in onze eigen brievenbus leggen. Ik moet het hendeltje (aan de brievenbus) omhoog zetten, zodat de postbode weet dat hij iets mee moet nemen. Dat is toch handig hè! De kinderen kunnen hier trouwens een brief naar Santa schrijven. Bij Macy's staat een speciale brievenbus voor de post voor Santa. Daar kunnen ze hun brief posten en nu maar hopen dat Santa de brief goed leest en ook die kadootjes koopt die er in de brief staan...

Vorige week donderdag waren we uitgenodigd bij Rob de Rave (Air Attaché en Assistent Defensie Attaché in Washington) voor een informele borrel. Op die avond zou ook Lt-Gen Jac Jansen (commandant luchtstrijdkrachten) aanwezig zijn. Oftewel de hoogste baas van de Koninklijke Luchtmacht. John zat in Fort Worth, maar dat was voor mij geen reden om niet te gaan. Ik had afgesproken bij Jos en Petra, met wie ik kon meerijden. Ook werden Michel en Nicole opgehaald. Het was in Annandale en het begon om 7 uur. Het was natuurlijk erg druk op de weg, dus het was aansluiten. Rond kwart over 7 waren we er dan. Het was allemaal goed verzorgd. Als militair attaché mag je gebruik maken van een cateraar en personeel. Dat is toch wel fijn. Zo heb je zelf alle aandacht voor de gasten. Er was een hapje en een drankje en later ook een buffet. Het was erg gezellig en ik heb weer eens met verschillende mensen kunnen praten. Met Maria de Bok, de vrouw van Defensie Attaché Commodore Tom de Bok heb ik gezellig gekletst en we hadden veel herkenbare dingen. We hebben ontzettend gelachen. Haar hobby is ook fotograferen en later de foto's te bewerken en er een boek (digitale scrapbook) van de te maken. Zij had een speciale site en clubje waarmee ze dit doet en ik januari spreek ik met haar af om het hier verder over te hebben. Ook heb ik nog met Lt-gen Jac Jansen gepraat. Aardige man die oprecht geïnteresseerd was. Iedereen vond het leuk dat ik toch gekomen was, ondanks dat John er niet was. Hé, als er een borrel is...ben ik van de partij, hahaha. Na deze gezellige avond zijn we weer naar huis gereden, waar ik bij Jos en Petra nog een afzakkertje (een frisje hoor, want ik moest rijden) heb genomen.

Vrijdag kwam John weer thuis na een weekje Texas. Ik vermaak me prima als hij er niet is, maar kijk altijd weer uit naar zijn thuiskomst. Het is toch een stuk stiller in huis als hij er niet is. Zonder vertragingen kwam hij op de gebruikelijke tijd weer aan. 's Ochtends sneeuwde het een beetje. Het waren ienieminnie vlokjes, maar toch...de eerste sneeuw van deze winter. De sneeuw bleef niet liggen, maar het was wel een mooi zicht. Vanuit de keukenraam, met de kerstmuziek op de achtergrond. Ik kreeg spontaan zin om een cake te bakken, wat ik ook gedaan heb. Donderdag had Jos ons kerstpakket meegenomen. Vrijdag hebben John en ik het pakket samen uitgepakt. Ik wil niet ondankbaar overkomen, maar het was een scharig pakketje. Niet zoals vorig jaar een pakket wat hier was aangeschaft, met Nederlandse produkten zoals bijvoorbeeld een kerststol, speculaas in een Delftsblauwe koektrommel en een tulpentheedoek etc. Dat zijn toch dingen die je leuk vind om te krijgen, omdat er hier moeilijk aan te komen is. Nee, dit jaar hebben we een 'Cuddlebug' gehad. Dat is een één of andere relaxkussen, een sporttas (was dit een hint??) en een paar produkten. De gebruikelijke zakjes cappuccino (aangezien we een Jura apparaat hebben, zal dit wel achterin de kast verdwijnen), thee (altijd makkelijk), zuurtjes, pretzelsticks, flinterdunne kaaskoekjes, meringues, rijstsnacks en roomboterkoekjes. Tja, je moet een gegeven paard niet in de bek kijken, maar hier komen we de winter niet mee door, zeg maar. Je ziet het, overal wordt bezuinigd... Zaterdag hebben we in en rond het huis doorgebracht. Het had afgelopen week weer eens flink gewaaid, dus de tuin lag vol met blaadjes. Tijd om John's stoere bladblazer/zuiger weer tevoorschijn te halen. Het is best een oppervlakte, waardoor John de hele dag bezig is geweest met de blaadjes. Het ziet er weer piekfijn uit!

Zondag waren we door Patty en Timo uitgenodigd voor hun afscheidsborrel. Zij vertrekken na 3 jaar Amerika weer naar Nederland. De borrel werd gehouden bij de bowlingbaan in Falls Church. Zo konden de kinderen (en niet veel later ook de volwassenen) zich uitleven op de bowlingbaan en de rest gezellig kletsen onder het genot van een hapje en drankje. Ik had ook wel even willen bowlen, maar ik had 's ochtends een tabletje voor mijn rug ingenomen, dus dat was niet zo'n goed plan. John daarintegen kon wel een 'balletje gooien'. Het was weer even geleden dat hij gebowld heeft en moest zichtbaar even inkomen. Ik weet niet hoe ik het er van af zou brengen. Vast niet veel beter als de rest. Het gaat ook om het plezier...toch? We hebben het altijd gezellig gehad met Patty en Timo. Zij waren dan ook altijd op onze feestjes aanwezig. De tijd is voorbij gevlogen, zei Patty. Ik geloof dat meteen, want ik vind ook dat ons eerste jaar zo snel voorbij is gegaan. Wij hebben gelukkig nog 2 jaar voor de boeg. Iedereen die weggaat krijgt een afscheidscadeau van ons. Dit keer hebben we een fotoscrapbook cadeau gedaan. Yolanda had het initiatief genomen en iedereen moest een persoonlijke pagina maken. Gelukkig had ik genoeg foto's van Patty, Timo en Marieke. Een boek vol herinneringen, foto's, anekdotes en lieve woorden. Het zag er mooi uit. Ik heb me voorgenomen om ook meer met onze foto's te gaan doen. Ze staan allemaal op de computer en op een fotosite, maar even door foto's 'bladeren' is er niet meer bij.

Ons huis in kerstsfeer...

De kerstdecoraties zijn hier al volop te zien. In tegenstelling tot Nederland, waar we altijd wachten tot de goede beste man weer naar Spanje is vertrokken. Hier begint men meestal na Thanksgiving Day. Zo zijn er al veel huizen versierd en hangen de winkels vol met kerstversieringen. Wij zijn er eigenlijk al laat mee, want op menig blog zie ik de versierde huizen en opgetuigde kerstbomen al voorbij komen. Hoog tijd dus om zelf te beginnen. Dit weekend gaan we de kerstboom zetten en hier en daar heb ik al wat versieringen opgehangen. In de keuken heb ik twee schalen met kerstballen staan. Daarnaast ligt er een guirlander met lichtjes die op de vensterbank. Aan de openhaard hangen de 'Christmas stockings' (sokken). Dat is eigenlijk hetzelfde als je schoen zetten met sinterklaas. Ik vind de kerst zo'n mooie tijd van het jaar. Ik heb er altijd weer veel plezier in om het huis om te toveren in de kerst. Met natuurlijk de 'Christmas tunes' op de achtergrond.

Het mooie hier is dat de kerstspullen nu al met kortingen te koop zijn. Dat bleek wel na een bezoekje bij Michaels (de winkel die mijn moeder en schoonmoeder ook erg leuk vinden). Ik heb daar afgelopen weekend een guirlander gekocht met 50% korting. Gisteren was ik nog even terug gegaan naar Michaels en de guirlanders waren bijna allemaal al weg. Dat is niet zo gek als je ze voor de helft van het geld weg doet. Ik heb nog 4 glazen vaasjes gekocht waar je een theelichtje in kunt doen, met een klein kransje er om heen. Daar zat ook weer 40% korting op. Op de kransjes 50% korting...kijk, dat is nu eens leuk winkelen. Ik geloof niet dat ik in Nederland wel eens kerstdecoratie met korting heb gekocht vóór Kerstmis! Echt, zelfs op de lampjes en inpakpapier krijg je extra voordeel.

Vrijdag ben ik eerst naar de Petsmart (dierenwinkel) gegaan. Ik had een ongeopende tube met pasta (high calorie booster) liggen, die Jamie elke dag kreeg van ons. Nu ze er niet meer is, heb ik niets meer aan de tube met pasta. Als ik Esmée zie lopen dan heeft die echt geen calorie booster nodig. Ze is lekker vol, zeg maar. Er is echter één probleempje...ik kon de bon nergens meer vinden. Waar ik ook zocht, waar ik ook keek...geen bon. Euh, zo'n tube kost toch $12, 99. Ik besluit toch met de tube, maar zonder bon naar de winkel te gaan. In de winkel spreek ik een medewerker aan. Ik leg hem uit, dat ik de tube graag wil terugbrengen, maar de bon niet meer heb. Hij antwoordt meteen terug; 'Ach, mevrouw, dat is geen enkel probleem hoor. Ik leg de tube vast bij de kassa en dat komt straks helemaal goed'. Nu kom ik vaak in deze winkel en kennen ze mijn gezicht misschien, maar voor het geval dat hij me niet goed verstaan heeft zeg ik voor de zekerheid nog een keer dat ik geen bonnetje heb. De jongen glimlacht en zegt dat dit niet erg is. Nou, is dat geen service? Geweldig toch! Ik kan dit erg waarderen. Nadat ik het voer voor Esmée heb gepakt, ben ik naar de kassa gegaan. Zonder vragen te stellen, werd de $12,99 van het totaalbedrag afgehouden.

Van de Petsmart ben ik naar de Target gelopen. Ik heb daar kleine rode/witte kerstballetjes gevonden. Het idee is om deze in een doorzichtige vaas op het kastje in de gang te zetten. Nu we het over de gang hebben... Net als in Nederland hang ik altijd guirlanders aan de leuning van de trap. Gelukkig passen mijn guirlanders hier ook goed. Ik ben daarom nog even naar Michaels terug gegaan om daar strikken te kopen voor de guirlanders. Ach, die leuke kerststerren voor in de keuken kon ik ook niet laten liggen. Net als wat groen voor in een schaal, rood/witte kerstballen voor op de schouw en rode theelichthouders. Alles wel met zo'n 40% korting...dat dan weer wel. Mijn kar is ten opzichte van menig andere klant vrij leeg. Michaels doet goede zaken met al die volle karren. 's Avonds overwegen we nog om naar de Tree Lighting Ceremony te gaan in Great Falls Village Center. Het is best koud en de boom moet nog op, dus dit jaar laten we het aan ons voorbij gaan. We vonden het vorig jaar ook niet echt heel bijzonder, dus ik denk niet dat we een groots evenement gaan missen.

Zaterdag zijn we er op tijd uit gegaan. De boom hebben we vrijdagavond dus al in elkaar gezet, want ja, we hebben een 'nepperd'. Geen boom die je als een soort parasol opendoet waar de lichtjes al in zitten. Nee, tak voor tak zet je hem in elkaar. Heb je dat gedaan, dan zijn moeten de lampjes nog, heel veel lampjes. Door de jaren heen zijn het er steeds meer geworden. Ik moet er wel bij zeggen dat we een grote boom hebben, maar er gaan 12 snoeren in (à 100 lampjes). We hebben zelfs een dimmer op onze boom, want als we deze voluit moeten laten branden dan bestaat de kans dat de straat zonder stroom komt te zitten, zo veel licht geeft hij af... Een beetje overdreven natuurlijk. Ik vind het gewoon mooier als het licht ietwat gedimd wordt. Aan John de taak om de lampjes in de boom te hangen. Daar is hij wel even mee bezig. Ze worden er niet los ingehangen, maar netjes aan de takken vastgemaakt (inclusief snoer). Dit alles om ruimte te creëren voor de kerstballen. De lampjes moeten er in hangen voordat John maandag weer naar Fort Worth vertrekt. Zijn laatste trip dit jaar. Als hij weg is, kan ik komende week de boom opfleuren met kerstballen, rendiertjes, engeltjes etc. Ik moet zeggen dat hij al aardig op weg is, want er hangen al zo'n 9 snoeren in. Tijd om er meer te stoppen en te gaan genieten van een gezellige zaterdagavond.

Zo was het weer snel zondag en we moesten natuurlijk verder met de boom. John was zaterdag nog een heel eind gekomen, met als resultaat dat hij nog maar 4 snoeren er in moest hangen. Toen hij klaar was, kon ik de verder met de kerstballen. Terwijl John zijn koffer aan het pakken was, ben ik alvast begonnen. Het is altijd moeilijk om een begin te maken, maar als ik eenmaal bezig ben, gaat het eigenlijk vanzelf. Het ging eigenlijk best snel. John was rond een uur of 5 klaar met pakken en we hebben toen eerst wat gegeten. Na het eten zijn we naar een woonwijk in Reston gereden. Dat is maar een klein stukje bij ons vandaan. Daar staat een huis die helemaal versierd is. In elke boom hangen lichtjes, De kerstman met zijn arreslee, een kerststal, sneeuwpoppen voor de deur. Waar je ook kijkt; er staat wel iets. Het is echt ongelooflijk om te zien. Wij waren dan ook niet de enige. Auto's reden af en aan. Mensen stapten uit om foto's te maken. Echt, je moet het met eigen ogen zien, want op de foto komt het niet helemaal goed over. Nadat we daar in de wijk een wandeling hadden gemaakt, zijn we naar Reston Town Center gereden. Daar is een schaatsbaan. Altijd leuk om naar schaatsende mensen te kijken. Het was wel ontzettend koud. Gevoelswaarde -11 graden. Brr! Er is dan niets zo lekker, dan om in een warm huis thuis te komen. Ik ben niet meer verder gegaan met de boom. Maandagochtend heb ik de boom afgemaakt. Nu is alles versierd in huis en ik kan er ontzettend van genieten. I love Christmas!



Wil je alle foto's van ons huis in kerstsfeer zien, klik dan hier.

Thanksgiving Dinner

Vrijdagavond hadden we een Thanksgiving Dinner bij Arnoud en Yolanda. Om 5 uur werden we verwacht en iedereen moest een gerecht maken. We hadden eerder al moeten aangeven welk gerecht je ging maken. Zo waren alle gangen verdeeld over de gasten. Op het menu stond een licht voorgerecht, soep, kalkoen met verschillende bijgerechten, het dessert en koffie met wat lekkers. Wij hadden gekozen om de soep te maken. Een romige uiensoep. Deze soep hadden we bij Roland en Monique gegeten toen we in Nederland waren. We vonden het zo lekker, dat het ons een goed idee leek om deze voor Thanksgiving te maken. Nog bedankt voor het recept, Monique! Voor 17 volwassenen is het even uitrekenen hoeveel je nodig hebt. Met een blender, formaat Kitchen Aid, moest het in etappes klaargemaakt worden. We zijn er even mee bezig geweest, maar uiteindelijk mocht het resultaat er zijn. De keuken daarintegen... Met de pan soep zijn we naar Arnoud en Yolanda gereden. Leuk hoor, al die heuvels hier, maar met een volle pan achter je stoel is het maar hopen dat het er ook nog in zit bij aankomst. Daarom hadden we de deksel vastgemaakt met tape. Het viel alles mee.

Yolanda had er echt werk van gemaakt. De tafel was prachtig gedecoreerd met herfsttinten, een bloemstuk, kandelaars, bijpassende servetten en hier en daar een thanksgiving item op tafel. We werden ontvangen met een glas champagne, nou ja, meer een cocktail van champagne. Joost had het aperitief voor zijn rekening genomen. Het was erg lekker. Iedereen kwam rond het afgesproken tijdstip binnenvallen en het was al gauw gezellig. In de woonkamer, in de keuken...ja, met 17 volwassenen en 9 kinderen was het lekker druk. Yolanda ging nog even rond met wat kaasjes. Nicole was toen aan de beurt om pannenkoeken te gaan bakken voor de kinderen. Die zouden eerst gaan eten en daarna gaan spelen in de basement, zodat wij rustig konden eten. De kinderen lieten het zich goed smaken. Het was zo op en Nicole was lekker bezig. De pannenkoeken vlogen door de lucht en daarna gelukkig weer in de pan. Ik zie een tweede carrière...een typisch Hollands pannenkoekenhuis in McLean...??

Jos en Petra hadden het voorgerecht. Ze hadden dit ondertussen al op de tafel gezet en het zag er professioneel uit, moet ik zeggen. Voordat we aan het voorgerecht konden beginnen, gaf Arnoud eerst nog een welkomspeech. Bon Apetit! Het voorgerecht was mozzarella met tomaat, kruiden in een 'jasje' van komkommer. Met een bijpassende wijn, was het een heerlijke combinatie. Ik was de BOB die avond, maar heb wel van elke wijn een beetje gedronken. Na deze gang waren wij aan de beurt. Het enige wat we nog moesten doen, was de soep opwarmen en de kaas raspen. De kaas trok wel aandacht, want Old Amsterdam is hier best prijzig. Er werd dan ook 'stiekem' van de kaas gesnoept. De croutons met verse peterselie had ik thuis al klaargemaakt. Nadat de soep warm was, konden we het uitserveren. Ik was zo benieuwd hoe iedereen ons gerecht zou vinden. Gelukkig kregen we leuke reacties en het is een soep die ik nog wel eens vaker zal gaan klaarmaken. Tussen de gangen stond iedereen zo'n beetje in de keuken. Dit centrale punt trekt toch altijd de mensen aan. Typisch Hollands, denk ik. Iedereen was druk in de weer. De één met koken, de ander met drinken. Ik moet ook zeggen dat alles gesmeerd liep. Geen aangebrand eten, geen sneetjes in de vingers...nee, als ware professionals deed iedereen zijn ding. Koken en daarna gezellig aan tafel om het op te eten. Thanksgiving is een typisch familiefeest. Aangezien wij hier onze familie niet in de buurt hebben, doen we het met de 'andere familie'...de Dutchies. Iedereen genoot van de avond en het eten, dat was wel duidelijk.

Tussen de gerechten door werd de kalkoen af en toe al omgedraaid in de oven, maar nu was het dan echt zover. Het was tijd voor de kalkoen. Arnoud en Yolanda wilden twee kleine kalkoenen, maar er was maar 1 formaat...'huge'!! Groot dus, och, dan maar twee grote kalkoenen. Nadat deze uit de oven waren gehaald, werd de temperatuur opgemeten. Het moest natuurlijk wel goed gaar zijn. Met de goedkeuring van Cynthia werd de kalkoen goedgekeurd. Als trotse 'ouders' van de kalkoenen, poseerden Arnoud en Yolanda nog even voor de camera. Het zag er super uit. Ondertussen was Tine met haar salade bezig, terwijl haar vegetarisch bij gerecht in de stoofpot stond te pruttelen. Patty had haar gerecht in de oven staan. Zij had een champignonragout in filodeeg gemaakt.

Arnoud was inmiddels begonnen met het aansnijden van de kalkoen. Het ging moeiteloos en volgens mij heeft hij dat wel vaker gedaan. Natuurlijk stond de hele keuken vol, met z'n allen op een paar vierkante meter en keken we toe hoe Arnoud de kalkoen aan het ontleden was. Alle gerechten waren klaar en we zijn weer terug aan tafel gegaan om dit lekkers op te eten. Natuurlijk ook weer met een bijpassende rode wijn. De sfeer was erg goed en er werd veel gelachen. Het was mooi om te zien; allemaal aan één lange tafel. De kinderen vermaakten zich ook prima, op één incidentje na. Nienke had haar voet opengehaald aan speelgoed. Precies op het moment dat Arnoud van zijn kalkoen wilde genieten. Ach, met Cynthia (niet alleen vriendin, maar tevens huisarts) in de buurt, was het zo verholpen en kon ook Arnoud gaan eten.

De tafel werd afgeruimd en er werd plaatsgemaakt voor het dessert. De eer om het dessert te maken was voor Bert en Cynthia. Ook hun gerecht zag er prachtig uit. Een chocoladecake gevuld met kersen en slagroom en een echte (zelfgemaakte) Amerikaanse cheesecake. In de keuken werd de taart aangesneden en de chocoladecake verdeeld over de bordjes. We waren al zo goed met de flessen wijn....dus een fles (of 2) dessertwijn werd opengetrokken. Ook weer één om te onthouden. Heerlijke wijn! Wat hebben we lekker gegeten die avond. Iedereen had enorm zijn/haar best gedaan. Elke gang was lekker en niets op aan te merken. We hebben het etentje afgesloten met koffie en wat lekkere chocolaatjes en natuurlijk een likeur. We kijken met heel veel plezier terug op deze heerlijke en gezellige avond!

Voor alle foto's van Thanksgiving Dinner, klik hier.

Bijna een lang weekend...

Gisteren ben ik naar Yolanda geweest. Vanwege alle drukte was het al weer een tijdje geleden. Ik was uitgenodigd om te komen lunchen. Bij aankomst was de tafel al gedekt en stond de sushi klaar. Het zag er goed uit. Het motto een vis moet zwemmen was daarom een goede reden om er een glaasje witte wijn bij te drinken. De sushi was heerlijk en we hebben weer eens lekker kunnen kletsen. Na deze gezellige ochtend ben ik weer naar huis gegaan.

Vanochtend had ik weer een 'coffee date'. Ditmaal bij Cynthia. Ze zou eigenlijk naar mij toe komen, maar hun auto stond nog in de garage, dus ben ik naar haar toe gereden. Ook met haar heb ik gezellig gekletst. Ik heb haar tevens gevraagd of zij -als het nodig mocht zijn- op Esmée wil passen. Wij hebben namelijk een tripje gepland staan. We gaan van 22 tot 27 december naar New York. Yolanda had ik al gevraagd en die vond het geen probleem. Helemaal super, toch! John en ik hadden allebei weer zo'n zin om naar deze stad te gaan. Kerstmis vieren we dit jaar in New York. We zijn al vaker in deze periode geweest en dat is goed bevallen. We hebben miles kunnen gebruiken voor onze tickets en ook hadden we genoeg punten voor het Hilton New York hotel. We kijken er al ontzettend naar uit. Lekker wandelen door de straten van Greenwich Village, Little Italy, Chinatown en Central Park. De twinkelende lichtjes, de geur van geroosterde kastanjes, kerstdecoraties en de prachtige etalages... Een museum bezoeken, lekker eten...gewoon genieten dus!

Morgen is het Thanksgiving Day. Dit is een nationale feestdag in Amerika. Een dag waarop dank wordt gezegd (traditioneel aan God) voor de oogst en voor allerlei andere goede dingen. Thanksgiving wordt gevierd met de hele familie en men legt grote afstanden af om bij elkaar te kunnen zijn. Helaas moeten wij het zonder onze familie doen. Omdat het in de VS op een donderdag valt is het meestal zo dat werknemers ook vrijdags vrij krijgen, waardoor er een familiereünie van vier dagen wordt gevierd. John is daarom ook donderdag en vrijdag vrij. Het eten speelt een grote rol: het is traditie om op Thanksgiving Day kalkoen te eten en er wordt dan ook aan deze dag gerefereerd als Turkey Day ("kalkoendag"). Wij gaan met de Nederlanders ook Thanksgiving vieren. Wij doen dat niet morgen, maar vrijdag. We zijn met 17 volwassenen en 9 kinderen. We gaan naar Arnoud en Yolanda in McLean. Iedereen maakt iets klaar. Wij hebben voor de soep gekozen. We krijgen een licht voorgerecht, een soepje, natuurlijk gevulde kalkoen, wat bijgerechten, een dessert en we sluiten af met koffie met wat lekkers. Dat wordt een hele avond gezellig tafelen. Hapjes klaarmaken is aan mij wel besteed, maar soep... Dat is niet mijn sterkste punt. Daarom vonden we het verstandig om de soep deze week uit te proberen. We hebben het gemaakt en ik moet zeggen...niet verkeerd, hoor. Het zal een soepje worden die ik nog wel eens vaker klaar zal maken. Ik ben benieuwd wat we nog meer voorgeschoteld gaan krijgen. Ik ben al naar de supermarkt geweest om alle ingrediënten te halen. Het was er natuurlijk ontzettend druk. Bij de meeste lag er wel een kalkoen in het karretje, produkten om de kalkoen te vullen en nog veel meer. Bij de kassa was het ook volle bak, dus de supermarkten draaien op dit moment op volle toeren. Vrijdag zal het overal ook wel druk zijn, want dan is het hier Black Friday. Deze dag wordt beschouwd als het begin van het seizoen voor kerstinkopen. Om de mensen naar de winkels te trekken, adverteren veel winkels met speciale aanbiedingen. Sommige winkels gaan 's morgens al om vijf of zes uur open. Er zijn zelfs winkels bij die om 12 uur 's nachts al open gaan. Het moet toch niet gekker worden! Maar ja, sommige aanbiedingen zijn wel heel scherp en vaak in een beperkte oplage. De mensen staan zelfs voor de winkels de wachten, totdat deze open gaan. Je moet er wat voor over hebben, maar mij niet gezien.

Oorspronkelijk komt de naam Black Friday uit de Amerikaanse stad Philadelphia en werd rond 1965 voor het eerst gebruikt om te verwijzen naar de enorme verkeersdrukte in en rond die stad op de dag na Thanksgiving. Rond 1981 wordt voor het eerst melding gemaakt van een alternatieve theorie dat op die dag de winkeliers voor het eerst "in het zwart" komen te staan, dat wil zeggen winst beginnen te maken voor het jaar. In Amerika is het bij de boekhouding de gewoonte om verliezen in rode inkt in de boeken te schrijven. Uiteraard is dit technisch onjuist omdat de detailhandel wel degelijk winst maakt gedurende andere tijden van het jaar, maar het illustreert hoe belangrijk de kerstperiode is voor het jaarlijks eindresultaat.

Tot slot zeg ik tegen iedereen hier in Amerika; Happy Thanksgiving!!

Dagje kunst...

Zaterdag begon lekker rustig. Nadat we uitgeslapen hadden en met Esmée geknuffeld hadden zijn we opgestaan. Esmée is de laatste tijd wat onrustig. Ze miauwt heel veel...vooral 's nachts. Alsof ze niet graag meer alleen is. Dat is niet zo gek, want ze is haar hele leventje al gewend om Jamie om zich heen te hebben. Ik hoop dat ze er toch aan gaat wennen, zodat ze 's nachts doorslaapt en wij ook aan onze nachtrust komen. De tijd zal het leren... Het weer was wederom prachtig. We hebben daarom zaterdag onze dag in en rond het huis doorgebracht. Het was zo warm dat we 's middags lekker op het deck hebben gezeten. Met zo'n 25 graden in de zon was het prima uit te houden. In Nederland wordt deze week al sneeuw verwacht en wij zitten hier nog met een wijntje buiten. Het kan toch niet lang meer duren of wij krijgen ook onze eerste sneeubui. Het ziet er echter nog niet naar uit. Het is duidelijk dat de temperatuur te hoog is voor de tijd van het jaar. Wij vinden het helemaal niet erg en genieten er van zo lang het nog kan.

Zondag zijn we naar DC geweest. Wij vonden het tijd om eens een museum te bezoeken. Ik ben er in het verleden al eens geweest, maar dat is al weer zo lang geleden. Wij hadden deze keer het National Gallery of Art uitgekozen. Dit is een nationaal museum voor beeldende kunst. In tegenstelling tot de meeste musea aan The Mall in Washington is dit museum is geen onderdeel van het Smithsonian Institution, maar er wel mee geaffilieerd. Het mooie is dat de meeste musea in Washington gratis is. Het museum werd in 1937 opgezet door het Amerikaanse Congres en op 17 maart 1941 geopend door President Roosevelt. Het museum heeft een brede collectie van klassieke en moderne kunst van de middeleeuwen tot de 19e eeuw. Er hangt werk van onder anderen Johannes Vermeer, Rembrandt, Claude monet en Vincent van Gogh. Ook hangt hier het enige schilderij van Leonardo da Vinci in Amerika. Dat is best bijzonder. Hoewel er mooie schilderijen hangen, ben ik meer een liefhebber van de moderne kunst. Het MoMA in New York bijvoorbeeld. Het Sculpture Garden (beeldentuin) hoort ook bij het National Gallery of Art museum. Deze beeldentuin is pas in 1999 geopend en het hele jaar door toegankelijk voor publiek.

In de wintermaanden is er in de beeldentuin een schaatsbaan. Wij zijn er even een kijkje gaan nemen. Het is altijd leuk om mensen te zien schaatsen. Nog leuker wordt het als ze het niet kunnen. Er waren hier en daar dan ook grappige valpartijen te zien. Ik heb vroeger altijd veel geschaatst. Elke zaterdag en zondag naar de overdekte schaatsbaan. Op zaterdagavond was het discoschaatsen. Dat was helemaal leuk natuurlijk. Het is lang geleden dat ik op schaatsen heb gestaan. Ik ben benieuwd hoe ik het er van af zou brengen. John zegt dat je zoiets niet verleerd. Het zal in het begin misschien een beetje onwennig zijn, maar wie weet, schaatsen we zo iedereen voorbij.... We merkten dat de zon langzaam onderging en het was tijd om terug te gaan naar huis. Zo kwam er een einde aan een mooie culturele dag.

Shoppen en concert Edwin McCain

Gisteren woensdag en ik wilde graag met John nog even naar de outlet. Ik had daar namelijk een tijd terug een donkerblauwe jas (een caban) van DKNY gezien. Gelukkig hingen er nog een paar en ook nog eens mijn maat. Na een tijdje te hebben getwijfeld tussen twee maten, kon ik dan toch een keuze maken. De jas was al afgeprijsd, maar daar bovenop ging er nog eens 30% extra korting af. Nou, een koopje dus! Helemaal happy met mijn jas zijn we richting huis gereden. Wel met twee stops onderweg. John had een schroefje nodig, dus de Homedepot was de eerste stop. Eenmaal binnen konden we het niet laten om te kijken of er al sneeuwschuivers waren. Vorig jaar hadden we de eerste sneeuwval tenslotte ook al vroeg in december. Ja hoor, een hele gang met allerlei modellen. Onze huidige sneeuwschuiver hebben we meegenomen vanuit Nederland en dit 'kleine' modelletje was niet helemaal geschikt voor het formaat van onze oprit (ongeveer 400 vierkante meter) en de hoeveelheid sneeuw die wij de laatste winter hebben gekregen (bijna 2 meter). Dit vraagt om grof geschut. Om nu gelijk een snowblower te kopen vonden wij iets te veel van het goede, dus dan toch maar een handmodel. In de hoek zagen we een flinke sneeuwschuiver staan. Aha, die moesten we hebben. Je kunt dit ding op verschillende manieren gebruiken en het zag er heel erg degelijk uit. Schijnbaar is dit model erg populair, want er hingen er nog maar drie. Alle andere modellen waren nog volop aanwezig. Met de sneeuwschuiver, een groot pak batterijen (voor de zaklamp als de stroom weer eens uitvalt) en een schroefje (want daar kwamen we voor) gingen we richting de kassa. Laat de sneeuw maar komen....wij zijn er klaar voor!

De tweede stop was bij Wegmans. Dit is een supermarkt, waar ze heel veel lekkere dingen verkopen en daar ook de prijs voor berekenen. Maar ja, hier hebben ze Hollandse leverworst en die vinden we erg lekker. Laten ze die nu net niet hebben...jammer! We hebben nog een beetje door de winkel gestruind en ons verlekkerd aan al die zalige produkten. Zo stond er weer het vruchtentaartje (met de nadruk op 'je') voor slecht $28 dollar. Wat te denken van een 'halfje' Beemster kaas voor 'slecht' $149,99....! Afin, zonder leverworst, maar wel met twee flessen Gluwein (als we toch bezig zijn met onze wintervoorraad) konden we naar de kassa om af te rekenen. Het werd tijd om naar huis te gaan, want we moesten 's avonds nog naar het concert van Edwin McCain in Wolf Trap.

Het concert zou in 'The Barns' at Wolf Trap worden gehouden. Barn betekent schuur en zo zag het er ook uit. Van binnen dan, want de buitenkant zag er niet echt als een schuur uit. Toen we binnen stonden kregen we allebei spontaan het gevoel van een bonte avond. Het zag er een beetje kneuterig uit, een soort sportkantine. De prijzen van de drankjes waren niet kneuterig te noemen........$8 voor een biertje (flesje notabene). Hier moeten ze waarschijnlijk hun winst uit halen, want de zaal is vrij klein (383 zitplaatsen). Ach, dan de prijzen maar verdubbelen en zo komen ze ook aan hun omzet. Het kon de pret niet drukken en na een biertje en voor mij een wijntje was het tijd om naar de zaal te gaan. De zaal stond vol met stoelen en normaal ga ik niet graag naar een 'zitconcert'. Wij hebben Edwin McCain al eens eerder gezien in de BB King Blues Club in New York. Daar was het wel gewoon staan. Maar goed, ik wilde hem graag zien, dus dan maar zitten en hopen dat iedereen toch een keer zou gaan staan. Hoewel het concert uitverkocht was, had ik een paar weken geleden toch nog kaarten kunnen scoren. Hele goede kaarten zelfs, want we zaten op de tweede rij aan het gangpad. Vrij zicht op het podium...helemaal super. In het voorprogramma stond Matt White. Ik had nog nooit van hem gehoord, maar zijn muziek schijnt gebruikt te zijn voor de film 'Shrek the Third en voor 'What happens in Vegas'. Ik moet eerlijk bekennen dat zijn muziek me niet erg aanspreekt. Het was soms zo saai, dat het idee om in de kneuterige bar te staan met een veel te dure wijn steeds aantrekkelijker werd. Iedereen bleef zitten en dan valt het zo op als je opstaat en helemaal naar achter naar de uitgang moet lopen. Dat is ook niet erg beleefd t.o.v. de artiest, dus we bleven maar zitten. Een half uurtje kan soms lang duren...

Daarna was het pauze en zijn we toch maar iets te drinken gaan halen. We waren net op tijd, want ondanks de hoge prijzen stond er al gauw een lange rij voor de bar. Na een kwartier kwam dan eindelijk Edwin Mccain. Niet met de full band deze keer maar las acoustic trio. Hoewel McCain soms zware teksten heeft in zijn liedjes, is hij op het podium erg komisch. We hebben tussen de nummers dan ook veel gelachen. Helaas was het publiek niet van de stoel af te krijgen. Er zat geen milimeter beweging in. Nou ja, jammer voor degene die om mij heen zaten, maar Natas kon niet stil blijven zitten. Zittend dansen.......is best te doen, hoor! Niet dat alle nummers geschikt waren om mee te dansen, want hij zong ook een paar prachtige ballads. Hij heeft onder andere I'll be en Could not ask for more gezongen. Twee favoriete nummers van mij. Wat een dijk van een stem heeft hij toch! Ik heb stiekem een filmpje gemaakt, want ook dit was niet toegestaan. Jammer dat er in de zaal totaal geen sfeer zat. Dat moet voor een artiest toch ook niet leuk zijn. Al met al heb ik van Edwin McCain genoten. Hieronder het filmpje wat ik gemaakt heb. O ja, als je een valse toon hoort...die komt van mij. Ik was aan het meezingen....niet echt handig als je aan het opnemen bent.

Van zaterdag tot dinsdag...

Zaterdagmiddag zijn we naar de verjaardag van Britt geweest. Het was zo lekker dat we nog buiten konden zitten. Wel in het zonnetje, anders was het ietwat frisjes. Ongelooflijk om in november met zijn allen buiten te zitten. Het was erg gezellig, bijna iedereen was er. Na een paar uurtjes was de zon weg, dus zijn we om de buitenhaard gaan zitten. Met het vuurtje was het nog steeds goed uit te houden. Het was inmiddels etenstijd en Jos en Petra hadden voor soep en pizza gezorgd. Heerlijk! Nog steeds waren we niet naar binnen te krijgen. Hier en daar werd een vestje aangetrokken en we schoven steeds verder naar het vuur. 13 november en dan nog buiten zitten...just love it! Over 2 weken is het al december...het kan niet altijd feest zijn...qua weer dan. Alhoewel, met een dikke trui aan, uit de wind en in de zon...

Maandag had ik mijn dag niet. John was werken en Esmee, de poes, lag al een hele ochtend in de stoel. Dat heeft ze altijd al gedaan. Jamie was altijd aanwezig, ik kan wel zeggen dat ze altijd in een straal van 2 meter in de buurt was. Goh, ik voelde me zowaar alleen. Er kwam niets uit mijn handen en ik baalde helemaal toen ik iets oppakte en het in mijn rug schoot. Ai, lang geleden dat ik last van mijn rug had. Ik hoop niet dat ik er lang last van blijf houden. We zullen zien. Ik moest ook nog even boodschappen doen, dus op naar de Safeway. Ik liep op mijn gemak door de winkel, toen ik een man achter mij hoorde praten. Ik hoorde hem zeggen: 'did you go horseriding today'...hij bleef dit maar vragen. Nu praten veel mensen in de supermarkt, vaak met een 'oortje' in en dan blijkt dat ze aan het bellen zijn. Ik ging bij die man er ook van uit dat hij aan het bellen was...totdat hij naast me kwam lopen. Bleek dat hij het tegen mij had... Ik had laarzen over mijn broek aan en daarom ging hij ervan uit dat ik nog naar of terugkwam van het paardrijden... Echt, hebben ze hier in Great Falls nog nooit de Ralph Lauren look gezien? Het was een oud mannetje, dus ach, hij kan ook niet weten wat de laatste mode is, hahaha. Volgende keer mijn zweepje maar meenemen...en Black Beauty.

Dinsdag zat ik beter in mijn vel. Nadat ik de was had gestreken ben ik naar de mall gereden. Ik ben in Nederland niet geslaagd voor laarzen, dus daarom hier nog maar eens een rondje langs de schoenenzaken. Ik heb veel mooie laarzen gezien, maar $469...nee, dat gaat Natas er niet aan uitgeven. Dan maar even verder kijken. Uiteindelijk heb ik bruine laarzen gevonden. Ik wilde deze keer een stoere laars om lekker op te wandelen. Ook moest de laars van leer zijn. Ik heb ze gepast en ze zaten lekker. Ik heb ze nog niet gelijk meegenomen, maar ze maken een goede kans. Ik liep terug richting Macy's en zag bij een juwelierszaak een menigte staan. Wat was daar te zien? Nieuwsgierig als ik ben, nam ik er ook een kijkje. Het was Andre Agassi die de menigte aantrok. Een publiciteitstunt van de winkel. Met mijn Iphone even een fotootje gemaakt en ben vervolgens weer doorgelopen. Op naar huis.